Sanırım her şey yerli yerindeyken düzeni bozmaktan korkuyoruz. Hani bu çarkda tıkırında dönüyor, bozarım kurcalarsam korkusu. Halbuki her dönüşte orda takılan bir dişli var, gıcır gıcır sesler geliyor, belki o halde sonuna kadar idare edebilirsin. Ama bir de o dişliyi değiştirsen, çok daha hızlı, güzel rahat dönecek o çark.. Ya bozarsam korkusu işte.. Dokunmaya korkuyoruz. Ne zamanki çark patlıyor, ortalık darma duman.. Başlıyoruz taşları sıfırdan yerine koymaya, en önemliside elimizdeki malzemeyi tanımaya.
Bugün uzak diyarlara göç etmiş bir arkadaşımla buluştum. Kendisiyle yeniden tanışmış, taşlarını yerine koyan.. Bir yere göç etmesek de alışkanlıklarımızı, inançlarımızı, ön yargılarımızı sorgulamamız gerek diye düşünüyorum. Herşeryi yanlış yapıyor olamayacağımız gibi herşeyi doğruda yapıyor olamayız.. Kendine bir bakış atmanın ne zararı olabilir ki...
Tam doğru yanlış yaptıklarımı, kendimi düşünüyordum ki.. Bir arkadaşım oyuncak palyaçosunun kırık ayaklı resmini koymuş. Benimde aynı palyaço serisinden vardı. Tam 9 tane. Yaramaz palyaçolar diyorduk kendilerine çünkü kolları ve ayakları kırılabildiği için çeşitli şekillere sokabiliyordun.. Bazısı koltuğa tırmanıyordu, kimi rafları gözüne kestiriyordu. Evimin neşe kaynağıydılar kendileri. Tek kusurları hediye olmalarıydı. İnsanları hayatından çıkarırken hayatının bir kısmınıda hayatından çıkarman mı gerekiyor? Sonuçta onlar senin palyançoların, seni mutlu ediyorsa sende kalabilir. Zamanında onları hedye etmiş kişinin benim için hala bir önemi yok ama arkadaşımın resmini görünce şu an o palyançoların benim raflarımda duruyor olmalarını istedim.Yanlış yaptıklarım listesine gereksiz gururu ekliyorum bu akşam itibariyle...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder