Bugun benim veda gunum... temmuz ortasinda sakir sakir yagmur yagiyor ve ben icten ve sessiz bir veda halindeyim.
son iki senede hayatimdaki butun taslar yerinden oynarken her kaldirdigim tasin altinda unuttugum bir parcami buldum. Yolculugumun son asamasinda yemyesil pastoral bir vadideydim, insan kendi kendine kalinca kendine dair ne cok sey hatirliyormus, sevinclerim, uzuntulerim, hayatta benim icin onemli olan asil degerler, en basarili, mutlu hissettigim anlar... Anilari bir bir ayiklarken kendimi sinirsiz, sonsuz, herseyi yapabilir hissettgim anlari buldum. Onlara tutundum, beni ateslerden yurutmelerine, sularda sogutmalarina, sevgiyle sarmalarina izin verdim.
Insan kendinin icindeki en iyi hali hatirlayinca donustugun sen sana az geliyor.
Hayatimda yapmam gereken donusume artik gozlerimi kapayamam. Bahaneler bulamam, konfor alanima saklanamam. Cok uzun yillardir ayni isyerinde calisiyorum ve hep buradan emekli olacagimi dusundum. Kendi firmammis gibi sahiplendim, yanimdaki insanlar dostum oldu, isyeri evim oldu. Insan kalbini ortaya koyunca cok garip baglarla bagliyor kendini. Bir yandan hep bir mucadele icinde oldum bir yandan cok baglandim. Aglamak istedigim zamanlar gokyuzununde benimle beraber agladigina
inanirdim, bugunde oyle bir gun. icimdeki aglama istegi cok tatli bir
veda...
Isten ayrilmiyorum, yeni bir is kurmadim, herhangi bir is dusunmedim, bir adim atmadim.. Aslinda tam su anda fiziksel olarak olan birsey yok ama benim hayatimin akisiyla ilgili "niyet"im degisti. Kendimi bir sene sonra hayal ettigim yer degisti. Gunun birinde isten ayrilirmiyim bilmiyorum ama ayrilirsam o gun benim veda gunum olmayacak.
Benim veda gunum bugun... Kalbimdeki ve kafamdaki butun baglantilarin kopup, yeni baglantilar kurdugum, "niyet"imin degistigi, kendime kendimin en iyisini soz verdigim, burukluk ve bilinmezligin verdigi heyecani ayni anda hissettigim, kendi tarihimde hatirlamam gereken bir gun...
sevgiyle baglandigimiz seyler, sonlar ve baslangiclar icin
